خود را

خود را همچون دانه ای در میان زمستان حس می کنم ، که می داند بهار نزدیک است.

جوانه پوسته را خواهد شکافت ، و زندگی ای که هنوز در من خفته است ، هنگامی که فرا خوانده شود ، باید به سوی سطح زمین بالا رود.

سکوت دردناک است . اما در سکوت است که همه چیز شکل می گیرد ، و در زندگی ما لحظه هایی هست که تنها کار ما باید انتظار کشیدن باشد.

درون هر چیز ، در اعماق هستی ، نیرویی هست که چیزی را می بیند و می شنود که هنوز قادر به درکش نیستیم . هر آنچه امروز هستیم ، از سکوت دیروز زاده شده است.

ما بس تواناتر از آنیم که می اندیشیم . لحظه هایی است که در آنها، یگانه راه آموختن

به کار نبردن هیچ ابتکاری ، انجام ندادن هیچ کاری است . زیرا در این لحظه های

سکون ، بخش نهان وجود ما فعال است و می آموزد .

آن گاه که شناخت نهان در روح ، خود را می نمایاند ، از خود شگفت زده می شویم و

انگاره های ما از زمستان ، به گلهایی می نشینند ، در حال سرودن نغمه هایی که 

هرگز در رویا هم نشنیده ایم .

زندگی همواره بیشتر از آنی به ما می بخشد که خود را سزاوارش می دانیم . ا